در جست‌وجوي مشاركت از دست رفته
حسن لطفي
مطلب امروزم از سر خوش‌باوري و اميدي است كه از داخل سالن سينما با تماشاي فيلم وارد دنيايم شده است .خوش باوري كه با تغيير و چرخش همراه است. چيزي شبيه پايان فيلم سه و ده به‌يوما ساخته جيمز منگولد كه اگر ديده باشيد بيشتر متوجه منظورم مي‌شويد. اگر هم نديده‌ايد فقط بگويم بن ويد (راسل كرو) سردسته گروه راهزنان اگر سوار قطار سه و ده دقيقه به يوما شود، دخلش آمده و به احتمال زياد حكم اعدامي كه برايش صادر شده، اجرا مي‌شود. در نقطه اوج فيلم همه چيز براي اين اتفاق آماده است، اما بن ويد خودش به عمد و قصد و پذيرش طرف كسي قرار مي‌گيرد كه او را براي اعدام مي‌برد. چنين تغييري فقط مال فيلم سه و ده به يوما نيست. تاريخ سينما نمونه‌هاي زيادي دارد كه شخصيت‌هایش مثل بن ويد تصميمي خلاف منافع خود مي‌گيرند. در اينكه در دنياي سياست اين نمونه‌ها كم است، شكي ندارم، اما عددش صفر هم نيست امثال گورباچف و... نيز چنين كرده‌اند. نتيجه تغييرشان خوب يا بد باشد برايم اهميت ندارد. قصدم اين است كه از سه و ده به يوما به نتيجه‌اي برسم كه در انتخابات اخير به دست آمد. در اينكه چرخش دقيقه نودي و تاييد صلاحيت برخي نفرات در افزايش آرا و ميزان مشاركت نقش بسزايي داشت، شكي نيست (يا حداقل من شك ندارم!) اما گمانم براي بهتر كردن شرايط نياز به توجه ويژه به آن درصدي از افرادي است كه در انتخابات اخير شركت نكرده‌اند. در اينكه براي اين عدم حضور دلايل بسياري متصور است، اما تك‌تك آن دلايل و پذيرش خبط و خطاهايي كه باعث اين اتفاق شده اولين گام براي آينده‌اي است كه گاه نيازمند تغييري اساسي است. تغييري همچون تغيير بن ويد! منظورم عبور از جبهه خودي و ورود به دنياي كساني است كه پذيرش آنها ممكن است، دردسرهايي براي آدم درست كند. اما عوضش علاوه بر آنكه همانند بن ويد قهرماني جذاب مي‌شويم پاي در مسيري مي‌گذاريم كه دست از خودخواهي برداشته و نشان مي‌دهيم ديگران براي ما مهم هستند. البته اگر در رديف كساني باشيم كه خود را خادم مردم مي‌دانيم و آسايش و رفاه و رضايت آنها براي‌مان مهم باشد نيازي به اين مقايسه‌ها و خوش‌بيني و بن ويد و... نداريم. بند ناف سياسي ما به مردم وصل مي‌شود و كاهش مشاركت حكم خلخالي را پيدا مي‌كند كه از پاي زني اهل كتاب بيرون آوردند و حضرت علي(ع) درباره اين اتفاق مثل هميشه حرف درستي زد.